A thirtysomething novelist and impending father looks back on his alltooformative years in the hapless, alcoholridden milieu of his youth in 1980s rural flanders, belgium. Dimitri verhulst schrijft graag over het eigen nest, zij het met enige cynische distantie. Melancholie zonder dat het te melig wordt en humor zonder dat het te plat wordt, van groeningen weet het dunne koord prachtig te bezweren. Recensie dimitri verhulst keert terug naar zijn geboortedorp en haalt herinneringen van zijn jeugd op. Mijn favoriete belgische schrijver is dimitri verhulst. In dinsdagland 2004 bundelde hij reportages over typisch belgische plekken en volkse eigenheden. Gunther strobbe, dertien jaar, woont samen met zijn grootmoeder, zijn vader en zijn drie ooms.
Goed voor het bioscoopbezoek natuurlijk als nonkel potrel in. Met zijn herkenbare, pijnlijk humoristische schrijfstijl heeft hij niet alleen zijn thuisland vlaanderen veroverd, maar ook nederland. Sommigen spreken van een stijlbreuk, maar het camerawerk ligt in het. Buiten dit tehuis ligt een wereld waarin je niets anders moet doen dan praten. Alles laat vermoeden dat hem hetzelfde lot te wachten staat. Zelden heb ik mooier horen verwoorden hoe een lezer teleurgesteld kan raken in een bewonderde schrijver en vast wil blijven houden aan het in het geval van vestdijk terechte idee dat het ontzag niet misplaatst is. Het leven is een kolkende rivier, maar van groeningen toont ons. Het is een eenvoudige familie van laag niveau, maar het is wel een hele hechte familie waarin iedereen voor elkaar opkomt. In deze recensie lees je wat ik van deze roman vond. Samen met zijn vader en moeder woont dimitri in een verkrot huis in reetveerdegem, een verzonnen dorpje nabij aalst. Dit soort passages is, al bijt verhulst zelf liever zijn tong af dan het te erkennen, overhuifd door tederheid.